Mury miejskie
powstawały od końca XIII w. Najpierw były to parkany drewniane, jak palisada z fosą (znaleziono jej szczątki), później ceglane. Najstarsza wzmianka o istnieniu murów obronnych pochodzi z 1290 r. Zapis o obszarze miasta, otoczonym jednorzędowym murem – infra muros, pojawił się w 1323 r. Konstrukcje były zwieńczone blankami, o wysokości 1,2 m i drewnianymi hurdycjami. Grubość murów wynosiła około 1 m. Ich pas wzmacniało 17 baszt otwartych do wewnątrz i 9 wież. Z początkiem XV w. rozpoczęła się budowa drugiego, niższego, muru obronnego, wyposażonego w 14 bastei (półkolista budowla otwarta do wewnątrz, która była stanowiskiem artyleryjskim). Ważnym elementem obronnym w łańcuchu murów były bramy miejskie, będące również elementem kontroli ruchu „do” i „z” miasta. Od zachodu wjeżdżano przez Bramę Brzostowską (później zwana Pruską), od południa – Bramą Szpitalną i od wschodu – Bramą Polską, a po przebyciu mostu na Odrze dostawano się do miasta Bramą Odrzańską.
Wszystkie te budowle, utrudniające rozwój miasta i twierdzy, rozebrano. Zachowane i prezentowane odcinki murów (wzdłuż ul. Zamkowej, przy ul. Gołębiej, wzdłuż ul. Starowałowej, a ostatni wzdłuż kościoła pw. św. Mikołaja do ul. Rzeźniczej), w większości zostały zrekonstruowane, z zachowaniem ocalałych średniowiecznych reliktów.
