W sobotę 9 listopada 2024 roku – tuż przed Świętem Niepodległości – 50-osobowa grupa udała się na patriotyczną wycieczkę z cyklu: „Śladami tradycji niepodległościowych w Wielkopolsce”, organizowaną przez Towarzystwo Ziemi Głogowskiej.
Uczestnicy wycieczki zwiedzili Leszno, Osieczną i Kąkolewo. Były to miejsca pamięci, związane z zarówno z odzyskaniem przez Polskę Niepodległości oraz odbudowywaniem kraju w okresie międzywojennym jak i miejsca kaźni Polaków walczących i ginących za Ojczyznę w czasie II wojny światowej. Były to również tamtejsze świątynie oraz muzea (Muzeum Okręgowe w Lesznie oraz Muzeum Młynarstwa i Rolnictwa w Osiecznej, gdzie odbyła się bitwa pod wiatrakami w trakcie Powstania Wielkopolskiego).
Relacja fotograficzna z wycieczki Dariusza Andrzeja Czai w linku poniżej:
Honorowy Obywatel Miasta Głogowa oraz Zasłużony dla Miasta Głogowa to tytuły przyznawane przez Radę Miasta corocznie i wręczane przy okazji obchodów Święta Niepodległości w trakcie uroczystych sesji Rad Miasta i Powiatu. Według regulaminu Tytuł Honorowy Obywatel jest jeden, natomiast Zasłużonych może być mianowanych do trzech osób. W tym roku honorową obywatelką zostanie dr Aleksandra Glińska, lider fundacji Hospicjum Głogowskie, natomiast tytuł zasłużonego otrzyma Antoni Bok, znany regionalista, historyk i przewodnik, przyjaciel Wehikułu czasu.
Laureaci (fot. dgl news)
Październikowy urlop w Głogowie i na Dolnym Śląsku był okazją do uczestnictwa w niektórych lokalnych przedsięwzięciach.
9. Bukowiński Festiwal Nauki – międzynarodowe doroczne wydarzenie naukowe i artystyczne, popularyzujące wiedzę o tym regionie, zawitał do Głogowa. Zaprosił Wehikuł Jerzy Akielaszek, niespożyty animator działań kresowych. Było dużo o bukowińskiej kulturze i historii. Wykłady dotyczyły dziedzictwa kulturowego Bukowiny, najnowszych odkryć archeologicznych oraz znaczenia nauki w życiu codziennym.
Ukoronowaniem dnia pełnego wrażeń była prezentacja „Cmentarz, kapliczki i krzyże przydrożne w Pojanie Mikuli” z badań terenowych prowadzonych na rumuńskiej Bukowinie przez wolontariuszy Głogowskiej Edukacji Kresowej. A potem wystąpili członkowie zespołu Górali Czadeckich „Dawidenka” z nieodległych Koźlic.
Prof. Helena Krasowska z Instytutu Slawistyki PAN w Warszawie, współpracująca z głogowianami przy projekcie bukowińskim poprosiła o autograf i Janusz z „Dawidenki”, który nas polubił. Do zobaczenia.
Telemach Pilitsidis w Legnicy. 18 października odbył się wernisaż wystawy zmarłego niedawno Artysty. Zaprezentowano obrazy ze zbiorów Muzeum Miedzi w Legnicy (które przekazała m.in. żona) oraz prywatnej kolekcji rodziny. Ukazują one drogę twórczą Pilitsidisa – od wczesnych płócien przesiąkniętych wpływem Nowosielskiego po dojrzałe dzieła. W trakcie tłumnie odwiedzonego spotkania podziwiano dzieła i prowadzono interesujące rozmowy.
Wśród uczestników wernisażu był głogowski lekarz i mecenas kultury, przyjaciel Telemacha, Jarosław Kachnowicz, z którym, wraz z Zbyszkiem Kozubskim, w kuluarach prowadziliśmy rozmowę na temat przyszłości galerii obrazów Telemacha Pilitsidisa (Fot. E. Kozubska)
Nagroda im. Anatola Omelaniuka przyznawana przez Dolnośląskie Towarzystwo Regionalne i Radę Krajową Ruchu Stowarzyszeń Regionalnych w konkursie na najlepszą książkę i czasopismo regionalistyczne miała swój finał we Wrocławiu 26.10.2024 r. W skomplikowanym procesie nagradzania monografia o powojennych dziejach Gminy Żukowice pt. „Kraina pól malowanych i bogatych złóż miedzi. Powojenne dzieje Gminy Żukowice” pod red. prof. Joanny Nowosielskiej-Sobel z udziałem prof. Grzegorza Straucholda z UWr. i Dariusza A. Czai, została nagrodzona jedną z trzech Głównych Nagród za najlepszą książkę regionalistyczną wydaną w 2023 r. (kolejne otrzymały: Aleksandra Suława, „Przy rodzicach nie parlować. O polskich powrotach z Francji”, wyd. Czarne 2024; Zbigniew Rokita, „Odrzania. Podróż po Ziemiach Odzyskanych”, wyd. Znak, Kraków 2023). Do Nagrody zgłoszono 40 książek i 14 czasopism. Wśród tych ostatnich Nagrody Główne otrzymały Roczniki „Małopolska” i „Głos Nałęczowa”.
Należy podkreślić zaangażowanie organizacyjne w sprawne przeprowadzenie uroczystości prezesa TZG Zbigniewa Mazurka, członka Zarządu Głównego DTR.
Po wręczeniu statuetek (sowa) i okolicznościowych dyplomów, od lewej stoją: prof. Joanna Nowosielska-Sobel z UWr, prof. Izolda Topp-Wojtowicz, przewodnicząca Jury, wójt Żukowic Krzysztof Wołoszyn, Dyrektor Gminnej Biblioteki Publicznej, Katarzyna Płuciennik-Wójt, Dariusz A. Czaja, prof. Grzegorz Strauchold z UWr (fot. arch. DTR)
17 października 2024, Narodowy Bank Polski rozpoczął sprzedaż srebrnej, 20-złotowej monety kolekcjonerskiej – „Głogów”. Wśród pomysłodawców emisji był głogowianin Dariusz A. Czaja, niespożyty w przedstawianiu kolejnych inicjatyw. Jest to siódma moneta z serii Polskie Termopile. „Seria ma na celu unieśmiertelnienie licznych bitewnych zmagań wojska polskiego, w których przewaga wrogich wojsk była zatrważająca”. W serii „Polskie Termopile” ukazały się dotychczas: Głogów (2024), Warszawskie Termopile (2023), Dytiatyn (2021), Węgrów (2021), Wizna (2019), Hodów (2081), Zadwórze(2017).
Jak widać, głogowska moneta upamiętnia najstarsze wydarzenie serii.
Natomiast dane informacyjne są takie: Nakład: 10 000 sztuk; Stop: Ag 925; Waga: 28,28 g; Średnica: 38,61 mm; Stempel lustrzany.
Dwa egzemplarze monety kolekcjonerskiej „Głogów” z serii „Polskie Termopile” wydanej przez NBP
Promocje nowych wydawnictw miały miejsce w ostatnich dniach w nieodległej Legnicy. Ponieważ dotyczyły i Głogowa wspominamy o nich niżej.
28 października 2024 w Legnickiej Bibliotece Publicznej im. Tadeusza Gumińskiego odbyło się spotkanie promocyjne VI tomu „Legnickiego Almanachu”. Rocznik ten wydawany przez Stowarzyszenie „Pamięć i Dialog” stanowi nieocenione źródło wiedzy o historii miasta i regionu.
Na ponad 500 stronach zamieszczono artykuły oraz materiały dokumentujące różnorodne aspekty dziejów Legnicy, Dolnego Śląska i innych miejsc otaczającego nas świata. Wśród autorów są również znani badacze Ziemi Głogowskiej, jak Marek Robert Górniak i archeolog Jakub Szajt z MAH. Dołączył do nich piszący te słowa, będący również członkiem kolegium i współredaktorem tomu. Trzeba również przypomnieć, że Marek R. Górniak jest też członkiem Rady Naukowej periodyku.
Najnowszy tom Almanachu znajdzie się jak zwykle w Bibliotece PANS. Właśnie tam w Głogowie funkcjonuje Dział Regionaliów, gdzie można znaleźć bogatą literaturę dotyczącą Ziemi Głogowskiej i okolic.
W trakcie spotkania (Fot. Andrzej Miernicki)
Kolejna pozycja – Z lektur Wehikułu i Pocztówka ze Śląska –i inne listopadowe ciekawostki w zakładce Wehikuł czasu.
W trakcie budowy linii kolejowej w kierunkach Wrocław – Zielona Góra (1871) wojsko wyraziło zgodę na przeprowadzenie jej w głogowskiej twierdzy wzdłuż brzegu Odry. Nasyp kolejowy „odgrodził” miasto od rzeki i ewentualnego zagrożenia. Pruski wódz, Helmut Moltke (starszy), mówił, że „koleje lepiej bronią kraju niż twierdze”. W celu zabezpieczenia twierdzy przed łatwym atakiem przebudowano wtedy również wjazdy, szczególnie od wschodu. W pobliżu Fortu Stern zasypano północną część fosy suchej, a tory położono na murowanej grobli, dzielącej fosę. Utworzono długi, na ponad 50 m, zespół obronny wjazdu do twierdzy. Znalazł się w nim po stronie odrzańskiej dwukondygnacyjny tradytor kolejowy, służący do prowadzenia artyleryjskiego ognia bocznego. W stropie górnej kondygnacji i pod strzelnicami artyleryjskimi zachowały się haki i kółka do podciągania armat. Zbudowano też tu mur Carnota z otworami strzelniczymi, a sam wjazd blokowała brama forteczna. System spiętrzania wody mógł zalewać podejście. Obie strony fortecznych umocnień wokół linii kolejowej łączyła pod torami poterna (w części zachowana, trudno dostępna). Całość jest, niestety, mocno zdewastowana, zasypana ziemią i po części zniszczona.
( opracowanie: W. Maciuszczak, foto M. Kopij )
Zaszufladkowano do kategoriiInne|Możliwość komentowania Z katrki Kalendarza Historycznego TZG „Twierdza Głogów” – listopad 2024 rok została wyłączona
Znany głogowski historyk regionalista i przewodnik Antoni Bok opowiedział jak powstawało i przekształcało się państwo feudalne, rycerstwo i jego przeobrażenia a przestrzeni wieków. Zostały przedstawione siedziby rycerskie i szlacheckie na szeroko pojętej ziemi głogowskiej w układzie chronologicznym do końca II wojny światowej.
Niezwykle ciekawe były losy tych siedzib od 1945 r. do chwili obecnej powiązane z ustaleniami głogowskich regionalistów dotyczących dalszego losu ich właścicieli i ich potomków.
Była to realizacja zadania publicznego Gminy Miejskiej w Głogowie w 2024 r.
